Je hart volgen in Coronatijd

Begin 2020 was er nog geen vuiltje aan de lucht en stond ik in de startblokken om te beginnen aan een nieuw avontuur. Ik volgde mijn hart, ging doen wat ik het allerliefste wilde doen en schreef me op 1 januari in als zwangerschapscoach bij de KVK. Ik vond een prachtige locatie in hartje Groningen en de startdatum van mijn zwangerschapscursus stond met dikke vette letters in de agenda: 20-02-2020. Zo’n mooie datum en precies een jaar na de geboorte van mijn zoontje. Het voelde zo kloppend. En die eerste les klopte ook echt. Met 3 prachtige zwangere dames mocht ik anderhalf uur doorbrengen en dat voelde heerlijk. Het klopte. Maar dit was ook precies de tijd dat de eerste serieuze berichten over de opkomst van Covid-19 ons bereikten. En na precies 4 lessen te hebben gegeven, inmiddels al met een fijne groep van 6 dames, kwam het bericht dat alles dicht ging…

In eerste instantie stuurde ik mijn cursisten een berichtje dat ik voorlopig geen lessen zou geven, het kon en mocht gewoon niet. Maar in mijn hoofd en hart voelde dit niet goed. Het voelde alsof ik deze aanstaande mama’s in de steek liet. Voor hen was het niet mogelijk om een paar weken of maanden later opnieuw te starten. Zij waren nú zwanger en hadden nú, misschien wel meer dan ooit, behoefte aan steun tijdens hun zwangerschap. Niet alleen om zich goed voor te bereiden op de bevalling maar ook om hun verhaal kwijt te kunnen. Want wat veranderde er ineens veel. Van een onbezorgde zwangerschap kwamen ze terecht in een onzekere wereld waarin ze alleen naar de verloskundige moesten, hun familie niet konden knuffelen en er veel onduidelijkheid was over wat wel en niet was toegestaan tijdens een bevalling. Mag mijn partner er wel bij zijn als hij verkouden is? Kan en wil ik nog in het ziekenhuis bevallen met mijn eigen verloskundige? Als ik zelf klachten heb, moet ik dan met een mondkapje op bevallen? Is het virus gevaarlijk voor mijn baby?

Een dag na de aankondiging van de lock-down heb ik dan ook besloten om mijn lessen online voort te zetten. Dus iedere donderdagavond vond er een kleine verbouwing van onze woonkamer plaats, verplaatste mijn vriend zich naar boven om direct naar de kinderen te rennen als er eentje begon te huilen (dat deden ze in die tijd regelmatig) zodat het mij niet zou storen tijdens de les en zag ik ‘mijn’ dames via ZOOM op kleine schermpjes. Allemaal bleven ze meedoen en er kwamen gedurende de 3 maanden dat dit duurde zelfs vrouwen bij die ik uiteindelijk nooit op locatie heb gezien omdat ze alles online volgden. Was dit een ideale situatie? Nee, absoluut niet. Ik vind juist het persoonlijke contact tussen mij en de cursisten, maar zeker ook tussen de cursisten onderling ontzettend belangrijk en dat is toch lastiger online. Ook gaat een groot deel van de interactie verloren. Je kletst gewoon minder vrij met elkaar achter een scherm. En wat voelde het raar om de yogareeksen in mijn woonkamer uit te voeren zonder te kunnen zien wat de dames thuis deden en of het overkwam wat ik deed en zei. Maar toch ben ik blij dat we het zo hebben gedaan.

Ook het rondje thee drinken en ervaringen uitwisselen hielden we erin waardoor angsten, twijfels en vragen maar ook fijne en positieve momenten gedeeld werden. En dat is zo waardevol in een tijd waarin je zwanger hele dagen thuis ziet. Niemand die ziet hoe mooi je buik groeit of die je gewoon terloops even vraagt hoe het gaat. In de appgroep werden foto’s van de groeiende buiken uitgewisseld omdat je ook die niet gemakkelijk ziet vanachter een schermpje. Ja, we hebben er het beste van gemaakt. Maar wat was ik blij toen ik op 1 juni weer op locatie mocht gaan lesgeven. En wat was het fijn om cursisten die ik alleen nog maar online had gezien nu in real live te ontmoeten. Ook kwamen er veel nieuwe aanmeldingen bij van zwangeren die zo blij waren dat ze weer live lessen konden volgen. In Groningen was ik een van de weinigen die alweer op deze manier was gestart en ook in de zomer doorging waardoor ik veel aanmeldingen kreeg en al snel een extra groep startte. Wat heerlijk om weer echt contact te hebben en het werd me weer zo duidelijk hoe belangrijk dit is om je goed te voelen, niet alleen als je zwanger bent.

En nu is het oktober, het aantal besmettingen loopt op en de maatregelen worden aangescherpt. Volgens mij loopt iedereen af en aan rond met een loopneus of hoestje en de angst is terug. Ik merk het aan het aantal aanmeldingen, dat terugloopt. Mensen wachten af en dat snap ik heel goed. De angst dat we straks weer thuis moeten blijven is groot, ook bij mij en daar voel ik me soms verdrietig, boos en vooral machteloos over. Aan de andere kant wil ik positief blijven. Ik leef in het moment en kijk wat er nú mogelijk is. En nú kan ik nog lesgeven op locatie. Natuurlijk met gezond verstand en zonder risico’s te nemen. Maar dat kan ook. Een yogamat is de ideale manier om de 1,5 meter afstand te allen tijden te waarborgen en hygiëne staat voorop. Dat de groepen nu iets kleiner zijn is eigenlijk alleen maar mooi. Ik wil er zijn voor elke zwangere die behoefte heeft aan een wekelijks moment voor zichzelf en haar kindje vol ontspanning en positiviteit en het maakt niet uit of dat er nou 5 of 15 zijn. Als ik een klein beetje verschil kan maken dan is het goed. En zo voel ik dat ook echt dus ga ik gewoon door vanuit een positieve mindset en geef ik alles wat ik in me heb om iedere les weer te zorgen dat deze lieve mama’s zich gehoord en gesteund voelen, waardevolle en eerlijke informatie krijgen, leren hoe ze hun ademhaling kunnen inzetten om te ontspannen en met een heerlijk uitgerust gevoel naar huis gaan. Juist in deze onzekere tijden gun ik dat iedereen en daarom ga ik door zolang het kan. En als het echt moet, dan zal ik er ook online weer zijn want een zwangerschap kan je niet even on hold zetten. Laten we hopen dat het niet zover komt.